Resûl-i Ekrem hazretlerinin ahirete intikalinden sonra Ebu Bekr-i Sıddık (radıyallahü anh), günden güne zaifledi.
Bu hâl gittikçe arttı.
Hazret-i Aişe farketti.
Bir gün yanına geldi.
Ve "Ey benim babam! Sana ne oldu ki gün be gün zaiflersin" diye sordu.
● ● ●
Hazret-i Ebu Bekir "Ey benim kızım! Resulullah'ın ayrılığına tahammül edemiyorum. Bu sebeple zaifliyorum" buyurdu.

DOSTU DOSTA KAVUŞTURUN

Hazret-i Aişe-i Sıddıka (radıyallahü anha) der ki:
"Babamın ömrü bitti.
Ahirete göç etti.
Cenaze hizmeti yapıldı.
Sıra define geldi.
Eshab-ı Kiram'ın hepsi, onu nereye defnedelim, diye tereddüt ettiler.
Herkes birşey söylüyordu.
Ben o ara uyumuşum.
Bir ses duydum.
'Dostu dosta kavuşturun!' diyordu.
● ● ●
Uykudan uyandım.
Eshab-ı Kiram'a vardım.
Gördüğüm şeyi anlattım.
Onlar beni dinlediler.
'Bu sesi biz de işittik' dediler.
Mesele anlaşılmıştı.
İstişareye ihtiyac kalmadı.
Habîb-i Ekrem'in yanına defnettiler.
Ve rahat ettiler".
● ● ●
Resûl-i Ekrem Efendimiz "Bize kim bir iyilik yaptıysa karşılığını verdik. Yalnız Ebu Bekir'in iyilik ve ikramının karşılığını veremedik. Hakk teâlâ kıyamette ona karşılığını verir" buyurdu.