Hazret-i Fatıma-tüz-Zehra küçük yaştayken, annesi Hatice-tül-Kübra (radıyallahü anhüma) vefat ettiği için, Resulullah Efendimiz onu, büluğ yaşına kadar yanından ayırmadı.
Onu bizzat yetiştirdi.
Kendisi terbiye etti.
● ● ●
Bir gün Hazret-i Fatıma Resûl-i Ekrem'in huzuruna girmişti. Resulullah Efendimiz ona bakıp evlenme çağına geldiğini müşahede ettiler.
Kureyşten çokları istedi.
Ama iltifat etmediler.
Kimseye vermediler.
Soranlara da "Onun işi, Hakk teâlânın buyruğuna bağlıdır" buyurdular.
● ● ●
Bir gün Hazret-i Ebu Bekir, Hazret-i Ömer ve Sa'd İbni Muaz bu işi konuşup "Fatıma'yı, Ali'den gayri herkes istedi. Kimseye iltifat olunmadı" dediler.
Sebebi ne idi?
Bunu düşündüler.
Ve merak etiler
Hazret-i Ebu Bekir "Zannederim ki bu devlet Ali'ye nasip olur. Gelin Ali'ye varıp bu mes'eleyi açalım. Fakirliği öne sürerse ona yardım edelim" dedi.
Onlar bunu dinlediler.
"Evet iyi olur" dediler.
Hazret-i Sa'd "Yâ Eba Bekir! Sen her hayırda öndesin. Kalk, biz sana yoldaş olalım" dedi. Üçü kalkıp İmam-ı Ali'nin evine gittiler.
● ● ●
O esnada Hazret-i Ali Ensar'dan birinin hurmalığına su veriyordu.
Onları görüp sevindi.
Ve yanlarına koştu.
Hazret-i Ebu Bekir "Yâ Ali! Fatıma'yı çok kimseler istedi, kimseye iltifat olunmadı. Sen niçin istemezsin?" dedi. (devamı yarın)