(Dünden devam)
Ümmü Eymen, Hazret-i Ukayl ile Hazret-i Ali'yi dinledikten sonra onlardan ayrılıp, hane-i saadete geldi ve Ümmü Seleme'yi gördü.
Bu işten bahsetti.
Ve durumu anlattı.
Efendimiz de evdelerdi. Vaziyeti Ona da arz ettiler ve diğer zevcelere de haber verildi. Cümlesi Hazret-i Aişe'nin hanesine geldiler.
Orada toplandılar.
Ümmü Seleme söz aldı ve Hazret-i Hatice'den bahsedip "Eğer o hayatta olsaydı, bize iş düşmezdi" dedi.
● ● ●
Resulullah ağladı.
Eskileri hatırladı.
Ve onlara dönüp "Hatice gibi hatun hani? Halk beni yalanlarken o tasdik etti ve bütün malını benim yoluma sarfetti. Dîn-i İslam'a çok yardım etti" buyurdu.
Onlar dinliyordu.
Şöyle devam etti:
"Hakk teâlâ, Hatice'nin hakkında bana, 'Hatice'ye müjde ver ki cennette onun için zümrütten bir köşk yapılmıştır' diye emretti"
● ● ●
Ümmü Seleme "Yâ Resulallah! Cenab-ı Hakk ona rahmet eylesin. Şimdi amcan oğlu Ali murad eder ki onu zevcesiyle bir araya getiresin. O iki cevheri birbirine kavuşturasın" dedi.
O Server onu dinledi.
Ve hayretini bildirdi.
"Ey Ümmü Seleme! Ali bana bu hususta birşey söylemedi" buyurdu. Ümmü Seleme "Yâ Resulallah! Ali gayet mahcuptur. O yüzden muradını söylemekten utanır" dedi.
● ● ●
Resûl-i Ekrem "Yâ Ümmü Eymen! Ali'yi çağır, gelsin!" diye emretti. İmam-ı Ali gelince meclisteki hatunlar kalkıp gittiler.
(devamı yarın)