Hazret-i Ömer'in (radıyallahü anh) bir cariyesi vardı. Adı Zaide idi. Bu, bir gün koşarak Resulullahın huzuruna geldi.
Nefes nefeseydi.
Ve şöyle arzetti:
"Yâ Nebiyyallah! Ben, efendim Ömer'in evinde idim ve hamur yapıp ekmek pişirmek istedim. Odun yoktu, hurmalığa odun getirmeye gittim. Odunu topladım, bağladım, ama getiremedim.
● ● ●
O anda bir atlı geldi.
Yeşil kaftanlar giymişti.
'Hazret-i Muhammed nasıldır?' dedi.
Ben 'İyidir' dedim.
'Yâ Zaide! Git, Ona benden selam söyle ve de ki: Cennet Rıdvanı kadar senin peygamberliğine sevinen bir kimse olmadı. Ümit ederim ki Onun ümmeti, Onun şefaatiyle cennete girerler' dedi".
● ● ●
O Server bunu duydu.
Secde-i şükre vardı".
Zaide dedi ki:
"Yâ Resulallah! Bundan acayibini söyliyeyim.
Ben odunu bağladım.
Fakat çok ağırdı.
Götüremedim.
● ● ●
Rıdvan hâlimi gördü.
Ve bana sordu ki:
'Götüremiyor musun?'.
'Evet, götüremiyorum' dedim.
Oradaki bir taşa, 'Kalk, bu odunu Ömer bin Hattab'ın evine götür ve geri gel' dedi.
● ● ●
O anda taş koşarak geldi.
Odunu kaldırıp gitti.
Sonra da geri geldi.
O atlıyı bir daha göremedim.
Bir anda gözden kayboldu".