Fahr-i Âlem Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), bin dört yüz mücahidle birlikte Medine'den çıktılar.
Hudeybiye'ye geldiler.
Nihayet suları bitti.
Sadece Resulullah Efendimiz'in ibriğinde bir miktar su kalmıştı. Mücahidler üzüldü.
telaşa kapıldılar.
Ama haklıydılar.
Zira bırakın içmeyi, abdest almak için su lazımdı bir kere.
Çaresizdiler.
● ● ●
Efendimiz'e gelip "Mahvolduk yâ Resulallah!" dediler
Efendimiz sordu:
"Niçin mahvoldunuz?"
Arz ettiler ki:
"Hiç suyumuz kalmadı. Şimdi ne yapacağız?"
Resûl-i Ekrem Efendimiz "Korkmayın! Ben aranızda oldukça mahvolmazsınız" buyurdu.
● ● ●
Sonra bir elini uzattı.
Ve parmaklarını açtı.
O anda bir mucize gerçekleşti. Şöyle ki Resulullah Efendimiz'in mübarek parmakları arasından şarıl şarıl sular akmaya başladı.
Aynen çeşme gibi.
Eshaba döndüler.
"İşte size su! Alın, kullanın!" buyurdular.
● ● ●
Esnab kalabalık idi.
Bin dört yüz kişiydiler.
Hepsi de o sudan içtiler.
Abdestlerini aldılar.
Ve kaplarını doldurdular.
Cabir bin Abdullah (radıyallahü anh), "Biz o gün bin dört yüz kişiydik. Lâkin yüz bin kişi olsaydık bile, yine kâfi gelirdi" demiştir.