Sevgili Efendimiz henüz sekiz yaşındayken, amcası Ebu Talib'in evinde kalıyordu. Ancak Mekke'de müthiş bir kuraklık hüküm sürüyordu.
Dereler kurumuş, toprak yer yer çatlamıştı.
Bir damla suya hasrettiler.
● ● ●
Mekke halkı bir yerde toplandılar.
Her kafadan bir ses çıkıyordu.
"Lat putuna arz edelim!"
"Hayır, Uzza'ya gidelim!
"Menat'ın önünde diz çökelim!
● ● ●
Gün görmüş bir ihtiyar ayağa kalkıp "Ey kureyşliler! Aramızda İbrahim peygamber evlatları varken siz hâlâ nelerden medet umuyorsunuz?" dedi.
Öbürleri "haklısın" dediler.
Ve koştular Ebu Talib'in kapısına.
● ● ●
"Yâ Eba Talip! Yâ Eba Talip!"
"Buyurun kardeşlerim."
"Yâ Eba Talip! Şu kıtlığı görüyorsun. Çocuklarımız ölüyor, hayvanlarımız kırılıyor. Senin mübarek neslini vesile ederek yağmur duasına çıkalım diyoruz, ne diyorsun?"
"Çok iyi olur" dedi.
● ● ●
Önde Ebu Talip ve Allah'ın Sevgilisi.
Arkada bütün Mekke halkı.
Kâbe'ye geldiler.
Ebu Talip dua ederken, Sevgili Efendimiz Kâbe örtüsüne yapışıp mübarek şehadet parmağını göğe doğru uzattı.
● ● ●
Sonrası malum.
Mavi gök, yağmur yüklü bulutlarla doldu.
Gök gürültüleri.
Sonra şimşekler.
Ardından rahmet. İnsanlar da kandı suya, hayvanat da. Evet O, âlemlere rahmet olarak gelmişti.