Hafız Sadullah hazretleri, hocasının hizmetinde bulunmakla eline geçen manevi dereceleri şöyle anlatır:
"Hocamı gençken tanıdım ve otuz yıl hizmet ettim. Hatta gözlerimin görme hassası gitti. Şöyle ki; bir defasında hocam beni Ahmedabad'a göndermişti.
Güneş çok yakıcıydı.
Şuası gözüme dokundu.
Ve görmez oldular!
● ● ●
Arkadaşlarım başıma toplanıp "Sen bu hâlde hocamıza hizmet edemezsin, bu hizmete biz devam edelim" dediler.
Çok üzüldüm.
Hatta ağladım.
Zira bu hizmeti başkalarına bırakmak istemiyordum. Allahü teâlâ merhamet etti ve hocama olan sadıkane hizmetimin bereketiyle işim hâlloldu.
● ● ●
Kalp gözüm açıldı.
Marifet nuruna kavuştum.
Ve kalbim görmeye başladı.
Hafız Sadullah Efendi, Hindistan'da yetişen Ehl-i sünnet âlimlerinin ve tasavvuf mütehassıslarının en büyüklerinden olan Mazhar-ı Cân-ı Canan hazretlerinin de hocasıdır.
● ● ●
Mazhar-ı Cân-ı Canan (kuddise sirruh) anlatır:
"Hocam Hafız Sadullah hazretleri çok mütevazıydı.
Kendini aşağı görürdü.
Hatta 'hiç' bilirdi.
Bir talebesi bir kimseyi incitecek olsa kabahati kendisinde görür, bizzat incinen kimseye gidip 'Bu, bizim kusurumuzdur" diye söylerdi.
"Affediniz" derdi.
Bizzat özür dilerdi.
İncinen kimseye âdeta yalvararak kendisinden helallık dilerdi.