Mescid-i Nebi inşa edilince hutbe okumak için minber yoktu önceleri. Bir hurma kütüğü vardı mescit içinde.
Adı Hannane idi.
Bu kütük, cansızdı.
Ama âşıktı Resulullah'a! Efendimiz, bu kütüğe dayanıp da okurdu hutbeyi.
● ● ●
Sonra minber yapıldı.
Ve üç basamaklıydı.
İlk cuma günü Efendimiz hutbe için bu minbere çıktılar. Tam hutbeyi okuyacaklardı ki kütükten bir garip sesler gelmeye başladı.
● ● ●
Cümle Eshap dikkat kesildiler. Ses, hurma kütüğünden geliyordu ve ağlama, inleme sesleriydi bunlar.
Hurma kütüğü inliyordu.
Bütün Eshap dinliyordu.
● ● ●
Zira dayanamamıştı Resulullah'ın ayrılığına. Onun için ağlıyordu ve ağlama sesleri kesilmiyordu. Efendimiz minberden indiler ve o kütüğü şefkatle okşadılar.
● ● ●
Ânında kesildi ağlaması.
Herkes hayret içindeydi.
Efendimiz Eshaba dönüp "Ey Eshabım! İnip de onu okşamasaydım kıyamete kadar böyle ağlayacaktı" buyurdular.
● ● ●
Efendimiz o kütüğe seslenip "Seni, istersen bahçeye dikeyim, yeniden dal budak sal. İstersen cennete dikeyim, Allah dostları yesin meyvelerinden" buyurdular.
Kütükten:
"Beni cennete dikin yâ Resulallah!" diye cevap velince Efendimiz Eshaba dönüp "Ahireti dünyaya tercih etti" buyurdular. ("Şevâhid-ün Nübüvve" kitabından alınmıştır)