Bir sabah namazı vaktinde Hazret-i Ali mescide giderken yolda bir ihtiyara rastladı. Onun ak sakalına hürmeten önüne geçmeyip yavaş yavaş ardınca giderdi.
Ve mescide geldiler.
İhtiyar içeri girmedi.
Hazret-i Ali anladı ki Hristiyan imiş. Mescide girince Resulullah'ı rükûda buldu. Güneş doğmasına az kalmıştı ki cemaate yetişti.
● ● ●
Namazdan sonra bir sahabi "Yâ Resulallah! Birinci rükûda âdet-i şerifinizden fazla durdunuz. Hikmetini öğrenebilir miyiz" diye arz eyledi.
Merak etmişlerdi.
Peygamberimiz:
"Rükû tesbihini bitirip kalkmak istediğimde Cebrail süratle geldi ve kanadıyla arkamı basıp kalkmama mâni oldu. Hikmetini ben de bilmiyorum" buyurdu
● ● ●
O esnada Hakk teâlânın emriyle Hazret-i Cebrail geldi.
Ve arz etti ki:
"Yâ Resulallah! Siz rükûdan kalkmak istediğinizde Hakk teâlâ bana emredip 'Var Habibimin arkasını tut ki rükûdan kalkmasın. Zira kulum Ali, yolda bir ihtiyarın ak sakalına hürmet edip yavaş yürümekle cemaat sevabından mahrum kalmasın, Habibime yetişip iftitah tekbirinin sevabına nail olsun' buyurdu.
● ● ●
Ben de geldim.
Sultanımı tuttum.
Ali geldi ve ilk rükûda size yetişti. Hakk teâlâ beni size gönderdiği vakit İsrafil'i de güneşi tutmaya gönderdi ki çabuk doğmasın".
Efendimiz bunu anlatınca Eshab-ı kiram Hazret-i Ali'nin, Hakk teâlâ katındaki kıymetini daha iyi anladılar. "Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)