Hazret-i Ömer halife iken İslam askerlerini cihada göndermişti. Bir ay sonra Cuma günü minberde hutbe okuyordu.
Bir ara durdu.
Yüksek sesle:
"Lebbeyk/buyur!" diye iki defa bağırdı.
Sonra devam etti hutbeye.
Eshap merak etmişti.
Öyle ya, durup dururken niçin böyle bağırmıştı?
Bir şey anlamadılar.
Nihayet ordu döndü.
Zafer kazanılmıştı.
Kumandan Halifenin huzuruna çıkmış, sevinç ve neşeyle olup biteni kendisine rapor ediyordu. Ancak Halife neşesizdi.
Durgun ve gadaplıydı.
Suratı asıktı.
Kaşları çatıktı.
Onu dinlemiyordu.
Sözünü yarıda kesip "Bırak bunları kumandan. O er nasıl boğuldu, onu söyle!" diye kükredi.
Kumandan, Hazret-i Ömer'in heybetinden korktu. Sesi titriyerek şöyle anlattı:
“Bir cuma vaktiydi.
Önümüze bir su çıktı.
Suyun derinliğini anlamak için o ere suya girmesini emrettim.
"Peki" deyip girdi.
Meğer su derinmiş.
Er yüzme bilmiyormuş. Su içinde iki defa "Yâ Ömer! yâ Ömer!" diye bağırdı.
Ve kayboldu suda.
Kurtaramadık”.
Halife hiddetle:
"Hemen git, o erin ailesini memnun et!" buyurdu.
Kumandan kalktı.
"Başüstüne" dedi.
Ve âdeta suçlu bir çocuk gibi ayrıldı huzurdan. Emri yerine getirip de Halifeye tekmil verince affedildi. ("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)