Sa'd bin Ebi Vakkas (radıyallahü anh), Peygamberimizin, annesi tarafından dayısı olurdu.
Efendimiz de:
"Bu, benim dayımdır. Böyle bir dayısı olan varsa bana göstersin" diyerek iltifatlarda bulunurdu.
● ● ●
Sa'd bin Ebi Vakkas (radıyallahü anh), Peygamberimizin duasını aldığından, her duası kabul olurdu.
Bunun için müslümanlar onun duasını almaya çalışırlardı.
Düşmanlar da, her attığı ok isabet ettiğinden, çok korkarlardı.
Ömrünün sonuna geldi.
Artık iyice yaşlandı.
Gözleri görmez oldu.
● ● ●
Bir ara Mekke'ye geldi.
Mekke halkı toplanıp:
"Bana dua et, bana dua et" derlerdi.
O da herbirine dua ederdi.
● ● ●
Bir sahabi anlatır:
“Ben henüz gençtim.
Onun yanına gittim.
Kendimi tanıttım.
Beni tanıdı ve:
‘Sen, Mekke'nin en iyi okurlarından birisin’ dedi.
Ben ‘Evet’ dedim.
Hoşuma gitmişti.
● ● ●
Sonra kendisine:
‘Amca, sizin duanız makbuldür. Herkese dua ediyorsunuz. Kendiniz için de dua etseniz, gözleriniz açılsa olmaz mı?’ dedim.
Yüzüme baktı.
Gülümsiyerek:
"Oğlum, Allahü teâlânın takdiriyle gözümün görmemesi, görmesinden daha güzeldir" buyurdu.