(Dünden devam)
Rahime hatun üzülmüştü.
Perişan hâlde kulübeye geldi.
Olanları beyine anlattı.
Hazret-i Eyyub de üzüldü.
Fena hâlde canı sıkıldı.
Hatta gadaba geldi.
Yani kızıp sinirlendi.
● ● ●
O kızgınlıkla:
“Ey Rahime! Ben sana şeytanı dinleme, ondan sakın demiştim. Eğer bu hastalıktan kurtulursam, sana yüz sopa vuracağım!” dedi.
● ● ●
Günler geçti.
Hastalığı şiddetlendi.
İman eden birkaç kişiyoi.
Onlar bile:
“Eğer bunda hayır olaydı, bu belaya müptela olmazdı” dediler.
● ● ●
O, bunu işitti.
Huzuru gitti.
Bu, gönlünü mahzun etti.
Birkaç kişi de vardı.
Kendisine acırlardı.
Bir gün Ona geldiler.
Hastalığı artmış gördüler.
İleri geri konuştular.
● ● ●
Birbirlerine:
“Bu kişiye Rabbinden şifa ve merhamet yetişmedi. Bu hastalık sona ermesi lazımken günden güne çoğalıyor, daha şiddetleniyor” dediler.
O bunu da işitti.
Gönlü incindi.
Ellerini açıp:
“Yâ Rabbî! Yedi yıldır bu mihneti çektim. Hiç incinmedim. Daha da çekerim. Fakat bu sözler bana güç geldi. Sen merhamet edenlerin en merhametlisisin” dedi. (devamı yarın)