(Dünden devam)
Ömer bin Hattab, o an için Sevgili Efendimizi unutmuş, hızlı adımlarla kız kardeşi Fatıma'nın evine yönelmişti. Gerçekten de duydukları doğruydu.
Onlar iman etmişti.
Hakkı seçmişlerdi.
Hidayete ermişlerdi.
Yeni müminlerden Habbab bin Eret'i evlerine çağırmış, ondan Kur’ân-ı Kerim okumayı öğreniyorlardı.
Ömer kapıya geldi.
Kulağını verip dinledi.
İçerden Kur’ân-ı Kerim seslerini işitince beyninden vurulmuşa döndü.
Gadaba geldi.
Fena sinirlendi.
Kendi kendine:
"Nuaym doğru söylemiş. Bunlar gerçekten Müslüman olmuşlar" dedi.
Gadaba geldi.
Çok hiddetlendi.
Ve âdeta kırarcasına kapıyı yumruklamaya başladı.
● ● ●
Fatıma ve Said, pencereden onu bu hiddet ve bu kızgınlıkla görünce şaşırdılar.
Çok korktular.
Telaşlandılar.
Ve şimşek hızıyla kalkıp Habbab'ı kilere, Kur’ân sayfalarını da başka yere gizleyip kapıyı açtılar.
Heyecanlıydılar.
Telaşlıydılar.
Bu hâllerini gizlemeye çalışıyorlardı.
● ● ●
Ama o, hakikati anlamıştı.
Hiddetle sordu:
"Ne okuyordunuz?"
Ne deseler?
Ne söyleseler?
Kritik bir an.
(devamı yarın) ("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)