Atıyye-tül Ufi anlatır:
“Bir gün birkaç kişiyle Cabir bin Abdullah’ın huzuruna geldik.
İhtiyarlamış ve kaşları gözlerini örtmüştü.
Kendisine Ali bin Ebi Talip’in (radıyallahü anh) muhabbetinden sorduk.
● ● ●
Başını kaldırdı.
Bizlere baktı.
Ve tane tane:
‘Resulullah hazretlerinin aleyhisselam zamanında bir kimsenin münafık olduğunu, Ali’ye düşmanlık etmesiyle anlardık’ dedi.”
● ● ●
Abdullah bin Abbas (radıyallahü anhüma) “Ali bin Ebi Talip’e, ilmin on kısmından dokuz kısmı verildi. Vallahi geri kalan bir kısmına da ortaktır” buyurdu.
● ● ●
Cüneyd-i Bağdadi hazretleri anlatır:
“Hazret-i Ali (radıyallahü anh) eğer muharebeden fırsat bulsaydı, ondan tasavvuf ve hakikat ilmi o kadar zahir olurdu ki gönüller takat getiremezdi.
Güç yetiremezdi.
● ● ●
O, ariflerin başıdır.
Sözleri hikmetlidir.
Öyle şeyler söylemiştir ki ondan evvel bir kimse söylememiştir ve ondan sonra da kimse mislini/benzerini söylemeye kâdir olamamıştır.
● ● ●
Şöyle ki:
Bir gün minbere çıktı.
Cemaate döndü.
‘Bana, Arş’ın altındakilerden sorunuz. Benim içim ilimle doludur. Bu ağzımdaki, Resulullah’ın mübarek ağzının suyudur ki henüz bebekken mübarek diliyle emzirmiştir’ buyurdu.
(devamı yarın)