Kayyum-i Zaman'ın talebelerinden birisi huzuruna gelip "Efendim! Bizim bahçede bir ağaç var. Meyve vermiyor” dedi.
Büyük veli sordu:
“Neden acaba?”
“Bilmiyorum” dedi.
“Pekâlâ” buyurdu.
Ve bastonunu ona verip "Bunu o ağacın gövdesine dokundur. İnşallah meyve verir” buyurdu.
● ● ●
Talebe bastonu aldı.
Ağaca dokundurdu.
Kendisi diyor ki:
"Allahü teâlâ, hocamın hürmetine ağacı meyveyle donattı ve bu hâl bütün şehirde ata sözü oldu. Herkes ondan bahsederdi.”

ONU GÖRMEK İSTİYORUM

Kayyum-i Zaman'ın halifelerinden Sufi Abdüllatif-i Kabili şöyle anlatır:
“Üstadım Kayyum-i Zaman hazretlerini çok görmek istiyordum.
Bu arzum şiddetlendi.
Ama ben Kabil'deydim.
O ise Serhend’deydi. Birden yüksek babası Muhammed Masum hazretlerini hatırladım. Bir talebesinin daveti üzerine bir anda Serhend'den Kabil'e gelmişti.
● ● ●
Bunu hatırladım.
Hocam da veliydi.
O da gelebilir ve bu zavallı âşığı mübarek yüzüyle şereflendirirdi. Bu düşünce içinde çarşıya doğru gidiyordum ki birden hocamı gördüm.
● ● ●
Gülerek geliyordu.
Ellerine kapandım.
Hürmetle öptüm. O da benim alnımdan öptü. Ayaküstü bir müddet sohbet ettik. Sonra gözden kayboluverdi.”