Zübeyr bin Avvam (radıyallahü anh) iman ettiği zaman, amcası çok kızdı. Onu, bir hasıra sarardı. Sonra ateşe sokar, çıkarır ve "Haydi, İslam’dan dön!" derdi.
O cevap verip:
"Asla!" derdi.
Daha sonra:
"Lâ ilahe illallah Muhammedün Resulullah" der, yapılan bütün işkencelere sabredip katlanırdı. O, Allah yolunda kılıç sıyıranların ilkiydi.
● ● ●
Bir gün birdenbire vehimlendi.
"Resulullah yaralandı!" dedi.
Kılıcını sıyırdı.
Resulullah’a koştu.
Efendimiz sordular:
"Ne oldu yâ Zübeyr?"
"Kalbime, seni yaraladılar diye bir düşünce geldi yâ Resulallah!" dedi.
Efendimiz sevindi.
Memnun oldular.
Ve dua buyurdular.
● ● ●
Bedir harbinde, iki taraf bütün güçleriyle saldırıya geçtiler. Zübeyr bin Avvam şöyle anlatır:
“Bedir günü müşriklerden Ubeyde bin Said'le karşılaştım.
Zırhlara bürünmüştü.
Sırf gözleri görünürdü.
At üzerindeydi.
Çocukluktan beri büyük karınlı olduğu için kendisine ‘Ebu zat-ül-keriş’ denirdi.
● ● ●
İşte o kâfir ortaya çıkıp ‘Ben Ebu Zat-ül-Keriş'im!’ diye meydan okudu.
Bu, kanıma dokundu.
Mızrağımı fırlattım.
Gözüne sapladım.
Yıkılıp canı çıktı.
Ayağımı yanağına basıp bütün kuvvetimle mızrağımı çekip çıkardım. Mızrağımın iki tarafı da eğilmişti.”