Müşriklerin okçuları, Peygamber Efendimizi ok yağmuruna tutunca, Eshab-ı Kiram, Efendimizi ortalarına aldılar.
Atılan oklar, Efendimizin sağından solundan geçiyordu.
Ya önüne düşüyordu.
Ya üstünden aşıyordu.
Mekkeli müşrikler, Resulullah’ı her yandan kuşattılar.
● ● ●
Zübeyr bin Avvam ve arkadaşları, Peygamber Efendimizin etrafında pervane gibi dönerek, Ona gelen ok ve kılıçlara vücutlarını siper ettiler.
Çoğu şehit oldu.
Düşman geriledi.
Zafere yaklaşılmıştı.
Bu sevinçle yerlerini terkeden Sahabenin bulundukları yerden, düşman süvarileri saldırıya geçtiler.
● ● ●
Efendimizi arıyorlardı.
Nihayet Onu gördüler.
Yanına sokuldular.
Efendimiz yaralandı.
Eshab darmadağın oldu.
Ancak Allah’ın yardımı yetişti ve tekrar toparlandılar. Allah’ın lütfuyla savaş tekrar Müslümanların lehine döndü. Bu defa Efendimizin vefatı şayiası çıktı.
Medine’ye ulaştı.
● ● ●
Safiyye hatun bunu işitti.
Derhâl Uhud’a koştu.
Hazret-i Zübeyr’i gördü.
Bu sahabi, onun oğluydu.
Ona Resulullah’ı sordu.
Hazret-i Cübeyr “Hamd olsun anne, Resulullah gayet iyidir” dedi.
O, bu haberle ferahladı.
Ama yine merak ediyordu.
“Onu bana göster” dedi.
Onu sağ ve sıhhatte görünce Allahü teâlâya şükretti. (devamı yarın)