İslam’ın ilk günlerinde iman edenler pek az olup müşrikler Resulullah Efendimiz’i öldürmek için fırsat kolluyorlardı. Bir gün Efendimiz bir ağaç altında yatıyordu.
Müşriklerden biri Onu gördü.
Güçlü kuvvetli bir pehlivandı.
Efendimize düşmandı.
İçinden:
“Bu fırsat kaçmaz!” dedi
Kılıcını kavradı.
Sessizce yaklaştı.
Ve kılıcını kaldırıp:
“Seni, benden kim kurtarır?” diye haykırdı.
Efendimiz sakindi.
Soğukkanlılıkla:
“Beni Rabbim kurtarır!” buyurdu.
Adam kılıcını tam savuracaktı ki göğsüne yediği bir darbeyle yere yıkıldı.
Elindeki kılıcı öteye fırladı.
Vuran, Hazret-i Cebrail’di.
Efendimiz kalktılar.
O kılıcı yerden aldılar.
Ve o müşrikin boğazına dayayıp “Seni benden kim kurtarır?” buyurdular.
Müşrik çaresizdi.
Yalvaran gözlerle bakıp:
“Ancak sen kurtarırsın. Ben ettim, sen etme!” dedi.
Kâinatın Sutanı acıdı.
Kılıcı indirdi.
Ve kendisine:
“Kalk, serbestsin!” buyurdular.
Müşrik yerden kalktı.
Ama çok duygulandı.
Kalbi değişti.
Düşmanken dost oldu.
Efendimize inandı.
Kelime-i şehadeti söyleyip müslüman oldu.