Bir gün, Amir ve Erbed adında iki müşrik, anlaşıp Medine’ye geldiler gizlice.
Bir gayeleri vardı.
Efendimiz’i öldürmek.
Güçleri yeterse tabii...
Oturup konuştular.
Bir plan yaptılar.
Şöyle ki, Amir, Resulullah’ın önüne gelip iman ettiğini söyleyecek ve bazı şeyler sorarak Onu oyalayacak, öbürü arkadan kılıç vuracaktı.
Yapabilirse tabii.
Derken Efendimiz’i gördüler.
Ve planı tatbike koyuldular.
Amir sahte bir edeple yaklaşıp:
“Ben yeni iman ettim” dedi.
Ve bir şeyler sormaya başladı.
Erbed, arkadan geldi.
Ve sessizce yaklaştı.
Kılıcını kaldırdı.
Öylece kala kaldı.
Bir türlü vurmuyordu.
Amir, göz kaş işaretleri yapıyor "Haydi, ne duruyorsun, vursana!" demek istiyordu.
Ama o vurmuyordu.
Sonra ayrılıp ötede birleştiler.
Amir arkadaşına:
“Ne konuşmuştuk. Niye vurmadın?” diye çıkıştı.
Erbed ona döndü.
“Sorma, vuramadım” dedi.
“Niçin vuramadın?”
“Çünkü ne zaman vurmaya niyetlendiysem, Onun yerinde seni görüyordum. Vursaydım seni öldürecektim” dedi.
İkisi de şaşkındı.
Birbirlerine baktılar.
Bir mâna veremediler.
Mucizeyi gördüler.
Ama iman etmediler.
Zira bu, nasip meselesiydi.