Resul Aleyhisselam, bir gün mescid-i şerifte bulunurken, altmış üç yaşının son günleriydi.
Ayağa kalktı.
Minbere çıktı.
Ve seslendi:
“Osman bin Affan nerededir?”
Hazret-i Osman:
“Buradayım yâ Resulallah!” dedi.
Efendimiz:
“Yâ Osman! Bana yakın gel” buyurdu.
O da yakın geldi.
Buyurdular ki:
“Minber üzerine çık.”
Hazret-i Osman minbere çıktı.
Ve Resulullahın yanında durdu. Efendimiz, onu mübarek göğsüne çekti.
İki gözünün arasından öptü.
Sonra o kadar ağladı ki mübarek gözlerinin yaşı akıp Hazret-i Osman’ın üzerine damladı.
Sonra döndü.
Ve yüksek sesle:
“Ey Müslümanlar! Bu, Osman bin Affan’dır. Muhacir ve Ensar’ın büyüğüdür. Ben onu, Allahü teâlânın emriyle iki kızımı vererek, kendime damat seçtim. Üçüncü kızım olaydı, onu da verirdim” buyurdu.
Eshab dinliyordu.
Sözüne devamla:
“Ey Müslümanlar! Bu, o kimsedir ki gökteki melekler bundan hayâ eder. Allahü teâlânın ve bütün lanet edenlerin laneti, buna düşmanlık edenlerin üzerine olsun. Yâ Osman, yerine git” buyurdu.
O da minberden indi.
Ve yerine oturdu.
("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)