Eshab-ı Kiram bir gün tenha bir yerde toplanıp "Resulullah’tan başka şu Kureyş'e Kur’ân-ı Kerim’i açıktan dinletebilen kimse olmadı" dediler.
İbni Mes'ud:
"Ben dinletirim" dedi.
Eshab-ı Kiram:
"Biz onların sana bir zarar vermelerinden korkarız. Öyle biri olmalı ki gerektiğinde kendini koruyacak bir kavmi ve kabilesi bulunsun" dediler.
O ise hevesliydi.
"Bırakın gideyim. Allahü teâlâ beni onlardan muhafaza eder" dedi. Ertesi gün oldu.
Kuşluk vaktinde çıktı.
Makam-ı İbrahim’e geldi ve Besmele çekip "Errahmanü allemel Kur'ân…" diyerek okumaya başladı.
Müşrikler duydular.
Birbirlerine "İbni Mes’ud galiba Muhammed'in getirdiği şeyleri okuyor" diyerek üzerine yürüdüler.
Yumrukladılar.
Tekmelediler...
Yüzü gözü kanlar içinde Eshabın yanına döndü.
Eshab-ı Kiram:
"Bu akibete uğrayacağından korkmuştuk. Korktuğumuz başına geldi" dediler.
Ama o pişman değildi.
"İsterseniz yarın sabah bir o kadar daha dinletebilirim" deyip izin istedi.
Eshab-ı Kiram:
"Hayır, bu kadarı yeter" dediler.
İbni Mes'ud (radıyallahü anh), bundan sonra da defalarca Kur’ân-ı Kerim okumuş ve müşriklere dinletmiştir.