Zeynelabidin Ali hazretleri, bir gün sevdikleriyle sahrada oturuyordu ki güzel yüzlü bir ceylan gelip durdu yanında.
İşaretler yaptı.
Sesler çıkardı.
Yanındakiler "Bu hayvan ne istiyor?" dediler.
Cevaben:
"Filan adam yavrumu kaçırdı. Dünden beri onu emziremedim. Ne olur, bana yardım edin diyor" buyurdu.
Ve çağırttı o adamı.
Geldiğinde "Sen bunun yavrusunu kaçırmışsın, git getir de onu emzirsin" buyurdu.
Köylü hayretle gitti.
Yavru ceylanı getirdi.
Ana ceylan yavrusunu emzirince, "İstersen bu yavruyu annesine bağışla" buyurdu.
Köylü "Peki" deyip verdi.
Anne ceylan yavrusunu aldı ve sevinç içinde hoplayıp sıçrayarak giderken dönüp dönüp arkasına bakıyordu.
Ordakiler:
"Ne diyor?" dediler.
"Bize teşekkür ve dua ediyor" buyurdu.
● ● ●
Bu zat bir zaman hastalandı. Sevdikleri ziyaretine geldiler.
Onlara sordu ki:
"Niçin geldiniz?"
"Hasta olduğunuzu duyduk ve üzüldük. Çünkü sizi çok seviyoruz" dediler.
"Kim beni, Allah için severse mahşer günü Arş-ı âlâ altında gölgelenir. Her kim de dünya için severse o da hesapsız dünya nimetlerine kavuşur" buyurdu.