Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), bir gün bir kabileye vardı.
O esnada Yahudiler bir yerde toplanmış Tevrat okuyorlardı.
Resulullah gelince okumayı birden kestiler.
Bir sessizlik oldu.
Efendimiz sordu:
“Niçin sustunuz?”
Kimseden ses çıkmadı.
Orada bir ihtiyar vardı.
Nurani bir zattı.
Efendimize baktı.
Ve ayağa kalkıp “Ben söyleyeyim mi?” diye arzetti.
Efendimiz ona:
“Peki söyle bakalım, niçin sustular?” buyurdu.
İhtiyar kişi:
“Siz gelmeden önce Tevrat'ta, ahir zaman Peygamberinin üstün vasıflarını okuyorlardı. Ama siz gelince birden bire sustular” diye arz etti.
Efendimiz memnun oldu.
Ve o yaşlı kimseye:
“Pekâlâ, kaldıkları yerden sen oku!” buyurdular.
İhtiyar, Tevratı aldı.
Okumaya başladı.
Ancak Tevratı okurken, bir yandan da göz altından, hayranlıkla Resulullah Efendimiz’i süzüyordu gizlice.
O sayfayı bitirdi.
Artık dayanamadı.
Efendimiz’e sevgi ve saygıyla bakarak:
“Vallahi o peygamber sensin. Ben şehadet ederim ki sen Allahın Resulüsün” dedi.
Sonra şehadeti okudu.
Ve ruhunu teslim etti.
Ne güzel son!