Allah dostlarından Mustafa bin Süleyman hazretleri, bir gün sohbetinde:
“Kardeşlerim, kim bende bir ayıp kusur görüyorsa lütfen söylesin” diye ricada bulundu.
Çok şaşırdılar.
Ve hep birden:
“Estağfirullah efendim. Sizde kusur görmek bizim ne haddimize” dediler.
O, ricasını tekrarladı.
Ve bütün kalbiyle:
“Kul kusuzsuz olmaz kardeşlerim. Kusurumu söylerseniz sevinirim” dedi
Bir sessizlik oldu.
Herkes susuyordu.
Derken ordakilerden biri kalkıp “Hocam, ben sizde bir ayıp görüyorum” deyiverdi
Öbürleri şaşırdılar.
Ona “Sus!” dediler.
Büyük zat sevindi.
Ve o kişiye dönüp:
“Söyle kardeşim, kusurum nedir, lütfen söyle ki düzelteyim” dedi.
O kimse:
“Peki efendim” dedi.
Ve büyük bir edeple:
“Efendim, bizim gibi günahkârları sohbetinize kabul ediyor, kıymetli vakitlerinizi bizim gibi liyakatsız kimselere sarfederek ziyan ediyorsunuz” dedi.
Öbürleri rahatladılar.
Çok da duygulandılar.
Ve hatta ağladılar.
Çünkü onu çok seviyorlardı.
Büyük veli de ağlayıp:
“Estağfirullah, içinizde en günahkâr olan, benim. Evet. Çünkü en yaşlınız benim. Nefes sayısı çok olanın, günahı da çok olur” buyurdu.