Ebu Zer-i Gıfari (radıyallahü anh) rivayet eder:
“Bir gün Resul Aleyhisselam hanesinden dışarı çıktı.
Yürümeye başladılar.
Ben ardınca gittim.
Bir mahale vardılar.
Ben yanına vardım.
Selam verip oturdum.
Beni görüp ‘Niçin geldin yâ Eba Zer?’ buyurdular.
Ben sükût ettim.
O anda Hazret-i Ebu Bekir geldi.
Resulullah’ın sağ tarafına oturdu.
Sonra Hazret-i Ömer geldi.
Ebu Bekir’in sağ tarafına oturdu. Sonra Hazret-i Osman geldi. Hazret-i Ömer’in sağ tarafında oturdu. Sonra Hazret-i Ali geldi. Hazret-i Osman’ın sağ tarafında oturdu.
Efendimiz yerden yedi tane taş alıp mübarek avuçlarında tuttular.
O taşlar tespih etmeye başladı.
Seslerini bal arısı gibi işitirdim.
Sonra taşları yere koydu.
Sesleri kesildi.
Onları yerden aldı.
Hazret-i Ebu Bekir’in eline verdi.
Taşlar tespihe başladı.
O da yere koydu.
Sesleri kesildi.
Sonra onları aldı.
Hazret-i Ömer’e verdi.
Yine tespih ettiler.
O da yere koydu.
Sesleri kesildi.
Hazret-i Osman’a verdi.
Yine tespih ettiler.
O da yere koydu.
Sesleri kesiliverdi.
Hazret-i Ali’ye verdi.
Yine tespihe başladılar.
O da yere koydu.
Sesleri kesildi.”