Emir Sultan hazretleri, manevi bir işaretle çıktı Medine'den. Yanında iki de talebesi di vardı.
Anadola'ya gidiyorlardı.
Gökte üç kandil belirdi.
Onları takip ederek yürüyorlardı.
Az sonra yol ikiye ayrıldı. Biri sağa giderdi, biri de sola.
O ara biri gelip:
“Sakın şu istikamete gitmeyin! Zira o yolda bir yılan var ki, yoldan geçenlere saldırıp öldürüyor” dedi.
Ancak Emir Sultan’a yol gösteren üç kandil o yolu gösteriyordu.
Mecburen girdiler o yola.
Az sonra gördüler yılanı.
Yılan değil, bir ejderhaydı sanki. Fakat çok sevinçliydi.
Neşeli görünüyordu.
Sanki şerefli bir misafir bekliyordu. Gençler korktu.
Emir Sultan ise:
“Korkmayın! O da Rabbimizin âciz bir kulu. Hakk'a itaatli olana, zarar vermez” buyurdu.
Yılan dile geldi.
Ve Emir Sultan'a dönüp “Safa geldiniz efendim! Günlerdir yolunuzu bekliyordum” dedi.
Gençler şaşırıp:
“Hayret, bu yılan, insan gibi konuşuyor” dediler.
Yola devam edildi.
Talebeden birinin canı "hurma" istedi. Tam o anda koca bir hurma ağacı gördü önünde. Üstelik taptaze ve olgun hurmalar vardı üzerinde.
"Bunlar ne zaman oldu?" diye düşününken Emir Sultan o talebeye dönüp:
“Senin canın hurma istemişti ya. İşte hurma. Ye de şükret” buyurdu.