Cebrail Aleyhisselam, bir gün Hazret-i Ebu Bekir'in Resulullah’a olan sevgisini ölçmek için âmâ şekline girip oturdu onun yolunun üzerine.
Hazret-i Ebu Bekir o gün kıymetli elbise giyinip çıktı evden. Sonra bir âmâ gördü.
Bir kenarda oturmuş:
"Yâ İlahî! Resulünün aşkı için kim bana bir şey verirse onu aziz eyle" diyordu.
Cübbesini çıkardı.
O âmâya verdi ve "Yine söyle" dedi. Hazret-i Cibril duayı tekrar etti.
Gömleğini çıkarıp verdi ve:
"Yine söyle!" dedi.
Hazret-i Cebrail tekrarladı.
Pabuçlarını çıkarıp verdi.
Ve öylece gitti eve. Cebrail Aleyhisselam aldığı bu şeyleri götürüp Resulullah Efendimizin önüne koydu.
Efendimiz sordular:
"Bunlar nedir?"
"Ebu Bekir'e ait yâ Resulallah!”
"Niçin aldın?"
"Âmâ şekline girip yolunun üzerine oturdum ve senin aşkın için bir şeyler istedim ondan. O da bunları verdi."
Efendimiz onu dinledi.
Hazret-i Sıddık’ı çağırdı.
Ve "Yâ Eba Bekir! Bu giyecekler seninmiş" buyurdu.
O, bunlara bakıp:
"Ben bunları bir âmâya vermiştim yâ Resulallah!" dedi.
Buyurdular ki:
"O âmâ dediğin Cebrail'di yâ Eba Bekir! Bunlar senin.”
Arz etti ki:
"Ben bunları Allah için vermiştim yâ Resulallah! Geri alamam.”