Amir bin Füheyre (radıyallahü anh) müşriklerden Tufeyl bin Abdullah'ın çobanıydı. Çok yıllar insanlıklarını unutmuş kimselere hizmet etti. Karşılığı sadece karın tokluğuydu.
Karınlar toktu.
Ama ruhları açtı.
Nihayet beklenen "İslam güneşi" doğdu. İslamla müşerref olanlar, Onun manevi lezzetini tattılar ve bir daha bırakmadılar.
Bu aşka tutulanlardan biri de Amir bin Füheyre idi.
Fakat köleydi.
Efendisi vardı.
Kalbinde ve bütün hücrelerinde hissettiği imanını açıklayamazdı.
Zira efendisi izin vermezdi.
Buna rağmen dînin emirlerini yerine getirmeye başladı.
Her şeyi göze aldı.
İşkencelere maruz kaldı.
Nihayet olan oldu.
Hazret-i Ebu Bekir geldi.
Onu satın alıp azat etti.
O ara müşrikler iyice azıttı.
Müslümanlara her türlü eza ve cefayı yapıyorlardı.
Efendimiz ve Hazret-i Ebu Bekir Medine'ye hicret edeceklerdi.
Nihayet ilahî izin geldi.
İki sadık dost yola çıktılar.
Sevr mağarasına geldiklerinde müşrikler her yerde onları arıyorlardı.
Onlar mağaradaydı.
Orada üç gün kaldılar.
Amir bin Füheyre, sütlü koyunlarını mağaranın önüne getirir, Peygamber Efendimizin ve Hazret-i Ebu Bekir'in yiyecek ve içeceğini temin ederdi.
Böylece onlarla beraber hicret etme şerefine de kavuştu.