Efendimiz (aleyhisselam), müşriklerin şerrinden Medine'ye hicret edince Mekke'de şiddetli bir kıtlık başladı. İnsanlar kedi ve köpek yediler.
Çaresizdiler.
Ebu Süfyan’a gidip:
"Yâ Eba Süfyan! Git, Muhammed-ül emin’e rica et. Dua etsin de kurtulalım şu afetten" diye yalvardılar.
Ebu Süfyan koştu.
Resulullah’ı buldu.
Ve kendisine:
"Yâ Muhammed! Ne olur, bir dua et de, şu kıtlık belası üzerimizden kalksın" diye rica etti.
Efendimiz dua buyurdu.
Hemen yağmur yağdı.
Halk bolluğa kavuştu.
Hâlbuki o müşrikler, etmediklerini bırakmamışlardı kendisine.
● ● ●
Peygamber Efendimizin ehli beytini sevmek, her Müslümana vaciptir.
Vefat edeceği zaman, Cebrail Aleyhisselam geldi ve kendisine çok müjdeler getirdi.
Efendimiz dinledi.
Ama sevinmedi.
Daha doğrusu sevinemedi.
Çünki O ümmetini düşünüyordu.
Cebrail aleyhisselama:
"Yâ Cebrail! Bana ümmetim hakkında müjde ver" buyurdu.
Hakk teâlâ, ümmeti hakkında öyle çok müjdeler verdi ki, mübarek kalbi rahatladı.
Müsterih oldu.
O zaman Azrail Aleyhisselam mübarek ruhunu almak için müsade istedi.
Efendimiz izin verdi.
O da ruhunu kabzetti.