Ubeydullah, Seyyid Fehim hazretleriyle ömreye giderken Mısır’da mola verdiler.
Câmi-ül ezher medresesine gittiler.
Âlimlerde bir telâş vardı.
Bir şey araştırıyorlardı.
Bir kitabı kapatıp öbürünü açıyorlar ama bir türlü bulamıyorlardı aradıklarını. Onlar girince, çalışmaya ara verip Seyyid Fehim hazretlerine sordular:
“Siz okumuş musunuz?”
“Biraz meşgul oldum.”
Ona bir kâğıt uzatıp “Madem ki ilminiz var. Şu meselenin cevabını biliyor musunuz?” dediler. Seyyid Fehim, kâğıdı okuyup “Evet, biliyorum” buyurdu.
Şaşırdılar.
“Bunun cevabını bulmak için şu anda Câmi-ül ezher, bütün şubeleriyle tatildedir. Reis-ül ulemamız ve yüzlerce âlim, bunu çözmek için seferber olduk. Gece gündüz çalışıyoruz. Henüz bir netice alamadık” dediler.
Seyyid Fehim, cevapladı suali.
Ve geniş izah etti.
Ağızları açık dinlediler.
İlimdeki derinliğini anladılar. Elini öpüp ertesi gün yapılacak toplantıya davet ettiler. Reis-ül ulema ve yüzlerce âlim, ayakta karşıladı kendisini. O gün akşama kadar sualler sorup cevaplarını aldılar.
Sonunda reis ayağa kalkıp;
“Efendi hazretleri! Size minnettarız. Zira bizi büyük bir müşkülattan kurtardınız. Bendeniz de dâhil bizim bütün ilmimiz, zât-ı âlinizin ilmi yanında denizde damladır. Câmi-ül ezher, size ilel ebed medyun-u şükran olacaktır” dedi.