Âdem Aleyhisselâm'ın topraktan yapılan bedenine ruh verilince hayat bulup önce arş-ı lâya baktı. Orada bir yazı gördü. Lâ ilahe illallah, Muhammedün Resulullah yazıyordu.
Merak etti.
Ve "Yâ ilâhî! Muhammed kimdir ki ismini kendi isminle yan yana yazmışsın?" diye sordu.
Hakk teâlâ "Evlâdından biridir ki Ondan daha kıymetli bir kimse yaratmadım” buyurdu.
Habibullah’ın nur’u, onun alnında parlıyordu. Hakk teâlâ meleklere "Âdem’e karşı secde ediniz!" diye emretti.
Bütün melekler secdeye kapandı.
Beş yüz sene secdede kaldılar.
Başlarını kaldırdıklarında, yalnız İblis'in/şeytanın secde etmediğini gördüler.
Emre uyduklarına sevinip şükür için bir daha secdeye kapandılar.
Hakk teâlâ, İblise "Ey mel’un! Sen niçin secde etmedin?” diye sordu.
O cevap verip;
"Ben ondan hayırlıyım. Beni ateşten, onu çamurdan yarattın” dedi.
Gadab-ı ilâhîye düçar oldu.
Huzur-u İlâhîden kovuldu.
Ve Hakk teâlâya rica edip "Kıyamet gününe kadar bana mühlet ver" dedi.
Hakk teâlâ mühlet verdi.
İblis bu mühleti aldı.
Ve Hakk teâlâya "Senin kullarının yoluna oturacağım. Haramları onlara güzel gösterip yollarından saptıracağım. Halis kulların hariç elimizden kurtulan bir kimse olmaz" dedi.