Medine'de müthiş bir kuraklık olmuştu bir zamanlar.
Yağmur yağmıyordu.
Yerden nebat bitmiyordu.
İnsanlar çaresizdi.
Efendimize geldiler.
Ve bu hâli söyleyip;
"Yâ Resulallah! Bu kuraklık çok uzadı. Tahammülümüz kalmadı. Ne olur, bir dua buyurun da bereketli yağmurlar yağsın" diye rica ettiler.
Efendimiz;
“Peki olur” buyurdu.
Ricalarını kabul etti.
Mübarek ellerini açtı.
Ve Hakk teâlâya "Yâ ilâhî! Bize hayırlı yağmur ver" diye niyazda bulundu.
O esnada hava günlük güneşlikti.
O anda birden karardı...
Gök gürledi, şimşek çaktı.
Ardından rahmet başladı.
Bardaktan boşalırcasına…
İnsanlar da kandı suya.
Hayvan ve nebatlar da.
Herkes rahata kavuştu.
Ama yağmur kesilmiyordu.
Aralıksız yağıyordu.
Halk tekrar geldi ve Efendimize "Yâ Resulallah! Dua buyurun da yağmur kesilsin, yoksa mahvolacağız" dediler.
Efendimiz;
“Peki” dedi.
Ve ellerini açıp "Yâ Rabbî! Şükürler olsun, biz suya kandık. Başka kullara da ihsan et" diye dua etti.
O anda yağmur kesildi.
Ve güneş parladı gökyüzünde.