Hazret-i Ali (radıyallahü anh) yumuşak huylu olup hiç kızmazdı. Kamber adında bir kölesi vardı. Severek yapardı her hizmetini.
Bir gün odasındayken seslendi ona:
“Kambeer!”
Cevap gelmedi.
Sesini yükseltti:
“Kambeer!”
Yine cevap gelmedi.
Hâlbuki Kamber işitiyordu.
Bile bile cevap vermiyordu.
Hazret-i Ali merak etti. Zira biraz önce kapının önünde görmüştü onu.
Yedi defa çağırıp da cevap alamayınca dışarı çıktı. Çıkar çıkmaz donakaldı hayretten.
Çünkü Kamber kapının önündeydi ve fütursuzca oturuyordu. Üstelik korkmadı onu gördüğünde.
Hazret-i Ali sordu:
“Beni duymadın mı?”
“Duydum.”
“Peki niçin cevap vermedin?”
“Sizi imtihan ettim. Cevap vermeyince kızacak mısınız, diye denedim sizi.”
“Peki ya netice?”
“Kızmadınız ve kazandınız imtihanı.”
Hazret-i Ali sakindi.
Kendisine “Ey Kamber! Dünyalık şeyler için kolay kolay öfkelenmem. Ama seni bu imtihana teşvik edeni kızdırayım da gör” dedi.
Ve ardından;
“Seni âzât ettim, hürsün artık!” buyurdu.
Onu bu imtihana teşvik eden “şeytan"dı.
Onu âzât ederek şeytanın belini kırmış oldu.