Anadolu evliyasından olup 1697 de İstanbul'da vefat eden Gavsi Ahmed Dede’nin sevdiklerinden bir delikanlı vardı.
Bu zatı çok seviyordu.
Bu genç yolculuğa çıktı.
Ama deniz yolculuğuna.
Dönüşte geldi bu zatın huzuruna.
Büyük zat sevgiyle karşıladı genci.
“Hoşgeldin oğlum.”
“Hoşbulduk hocam.”
“Yolculuk nasıl geçti evlâdım?”
“Hamdolsun hocam, iyi geçti.”
“Bir terslik oldu mu?”
“Hayır hocam, olmadı”
“Peki gemide namazlarını tamam kılabildin mi?”
Genç büktü boynunu.
Mahçup bir hâli vardı.
Zira yolculuk esnasında birkaç vakit namazı kazaya kalmıştı.
Büyük velî anladı.
Ve “Yoksa kılamadığın namazlar oldu mu?” diye sordu.
“Maalesef hocam. Birkaç vakit namazım kazaya kaldı.”
“Neden oğlum?”
“Gemide eşyalarım vardı. Onların yanından ayrılamadım hocam.”
“Çalınır diye mi korktun yoksa?”
“Evet hocam.”
Büyük zat:
“Vâh evlâdım, çok yanış yapmışsın. Keşke bütün malların çalınsaydı da bir vakit namazın kazaya kalmasaydı. Bana sorarsan, bir vakit namazım kazaya kalacağına bin defa ölmeyi tercih ederim” buyurdu.