Ebu Cehil kâfiri, Resulullah Efendimiz hakkında yandaşlarına "Tek çaremiz var arkadaşlar, Onu öldüreceğiz!" dedi.
Öbürleri şaşırdılar.
Şaşkınlık içinde;
"Öldürmek mi?" dediler.
Ebu Cehil;
"Evet arkadaşlar. Çünkü o, tanrılarımızı kötülüyor, dinimize bâtıl/yanlış diyor, ecdadımızın cehennemde olduğunu söylüyor. Onu öldürmemiz şart oldu. Kim bu işi yaparsa ona mükâfat var" dedi.
"Nasıl bir mükâfat?"
"Yüz kızıl tüylü deve, ayrıca altın gümüş, daha neler neler... Servete boğacağım o bahadırı.”
Sessizlik sardı ortalığı.
Herkes birbirine baktı.
Peygamberi öldürmek!...
Bu, fevkalade zor bir işti. Hatta imkânsızdı. Çünkü Onun ölümüyle Kureyş ikiye bölünecek ve kan dâvâları başlayacaktı.
Herkes bunları düşünüyordu.
O ara biri ayağa fırladı ve Ebu Cehil’e "O dediğin işi ancak Hattaboğlu yapabilir!" diye kükredi.
Bütün gözler ona çevrildi.
Ona hayranlıkla baktılar.
Ve sevinç içinde "Yaşa yâ Ömer! Bu işi ancak sen becerirsin" diyerek tasdik ettiler kendisini.
Ve teşvik ettiler.
Kışkırttılar. Ve bir alkış tufanı koptu. Ömer'in cahiliyet damarı kabarmıştı. Kılıcını kavradığı gibi düştü yollara.
Onu öldürmek için gitti.
Âşık olarak geri döndü.