Ebu Dücane (radıyallahü anh), Uhud’da başına kırmızı bir sarık bağlamıştı ki bu, Allah ve Resulullah için canını seve seve vermeye hazır bir fedai olduğu mânâsını taşıyordu.
Efendimiz, elinde tuttuğu ve üzerinde "Korkaklıkta ar, yiğitlikte itibar var" yazısı olan kılıcını aldı.
Havaya kaldırdı.
Ve eshaba gösterip "Bu kılıcı benden kim alır?" diye seslendi.
Eshap’tan birçokları:
"Ben, ben, ben…" dediler.
Ve almak için ellerini uzattılar.
Ama hiçbirine vermedi.
Sonra yine kaldırdı. İkinci olarak "Bunu, hakkını vermek üzere benden kim alır?" diye seslenince Eshab-ı Kiram sustular.
Ve geri durdular.
Kılıcı hararetle isteyenlerden Zübeyr bin Avvam “Ben alırım yâ Resulallah!" dedi.
Ama Ona da vermedi.
Bir hikmeti vardı belki.
Zira Hazret-i Ebu Bekir’in, Hazret-i Ömer’in ve Hazret-i Ali'nin istekleri de kabul edilmemişti.
Merak ediyorlardı.
Ebu Dücane sordu:
"Yâ Resulallah! Bu kılıcın hakkı nedir?”
Peygamberimiz "Onun hakkı, eğilip bükülünceye kadar Allah düşmanlarına vurmaktır!" buyurdu.
Mesele anlaşılmıştı.
Hazret-i Ebu Dücane "Yâ Resulallah! Onu, hakkını yerine getirmek üzere alıyorum" deyince Sevgili Peygamberimiz, elindeki kılıcı ona teslim ettiler.