Hazret-i Talha gibi Resulullahı oklara karşı koruyan ve vücudunu siper eden bir sahabi de Hazret-i Ebu Dücane idi.
Efendimizin üzerine eğilip Ona atılan oklara karşı vücudunu siper ediyor, atılan oklar onun sırtına çarpıp yere düşüyordu.
Azılı bir müşrik vardı.
Abdullah bin Hüneyd.
Tehlikeli biriydi.
Bu bedbaht, Peygamber Efendimizi görünce atını mahmuzladı. Tepeden tırnağa kadar zırhlarla kaplıydı.
Başı da miğferliydi.
Avazı çıktığı kadar;
“Ben Züheyr’in oğluyum. Bana Muhammed’i gösterin. Ya ben Onu öldürürüm, yahut onun yanında ölürüm!” diye haykırıyordu.
Âdeta kin kusuyordu.
Müminler Onu gördü.
Niyetini anladılar.
Ebu Dücane (radıyallahü anh) onun karşısına çıkıp “Gel ey kâfir! Ben vücudumla Muhammed Resulullahın vücudunu koruyan bir kişiyim” dedi.
Ve hızla kılıcını kaldırdı.
Atının bacaklarına çaldı.
Müşrikin atı çöktü.
At çökünce kılıcını bir daha kaldırıp “Al, bu da Hareşe’nin oğlundan!” deyip bir vuruşta onu cehenneme gönderdi.
Efendimiz gördüler.
Pek çok sevindiler.
Ve cân-ü gönülden;
“Allah’ım! Hareşe’nin oğlundan (Ebu Dücane’den) ben nasıl razıysam, Sen de razı ol” diye dua buyurdular.