Ali Semerkandi hazretlerini (rahmetullahi aleyh), Resulullah Efendimiz manevi evlâtlığa kabul eder.
O bunu, bizzat Resulullahın mübarek sesinden duyar.
Ve sevincinden ağlar.
Gözyaşları çağlar.
Artık emri almıştır.
Ravda'dan ayrılıp yollara düşer ve Resulullah Efendimizin tarif ettiği o yeri arar her yerde.
Nihayet Alanya’ya varır.
Görür ki deniz kenarında genç biri oturmuş ağlamaktadır.
Yaklaşıp sorar:
“Evlât Niçin ağlıyorsun?”
Delikanlı dönüp bakar ki nur yüzlü bir kimsedir karşısındaki.
Üzüntüyle mırıldanır:
“İncimi denize düşürdüm de onun için ağlıyorum efendim.”
Büyük Veli;
“Üzülme oğlum, dünya malı değil mi, tekrar yerine gelir” der.
Genç adam sevinir.
Ama sorar ki:
“Amca, denize düştü. Nasıl geri gelir?”
Ali Semerkandi hazretleri denize döner ve “Ey balıklar! O inciyi bulup bana getirin!” diye seslenir.
O an deniz dalgalanır.
Bir hareketlilik başlar.
Öyle ki binlerce balık, harekete geçer ve az sonra ağızlarında birer "inci" ile çıkarlar denizin dibinden.
Büyük velî, birinin ağzından bir "inci" alıp gence verir ve buyurur ki “İşte böyle gelir!”