Ali Semerkandi hazretleri (rahmetullahi aleyh) sığırları kıra salar.
Az sonra bir kurt gelir.
Ve bir sığıra fena bakar.
Büyük velî seslenir:
“Ey kurt! Maksadın nedir?”
Kurt dile gelir:
Ve “Maksadım, o sığırı parçalayıp yemektir” der.
Mübarek zat;
“Şimdi git, yarın ye!” buyurur.
Ve o akşam durumu sahibine söyler.
Ama inanmaz adam.
Ertesi gün kurt yine gelir.
Ve o sığıra yakın durur.
Büyük zat o kurda;
“Ye ama derisini delme!” buyurur.
Kurt, o sığırı yer.
Ama dokunmaz deriye.
Akşam, sırf deri gider geriye.
Adam, bunu görüp deliye döner.
Ve koşup kadıya şikâyet eder.
Kadı, iki tarafı dinleyip geçer zabta.
“Şahidin var mı?” diye sorar bu zata.
Büyük Veli;
“Ağaçlar ve taşlar şahidimdir” buyurur.
O böyle der demez etrafta muazzam bir gürültü duyulur.
Ve bayırdaki bütün ağaçlar ve taşlar, yerlerinden kopup mahkeme binasına doğru gelmeye başlar.
Halk korkudan etrafa kaçar.
Büyük velî bunu görür.
“Durun, gelmeyin!” diye seslenir.
O anda hep birden dururlar.
Köylülerin hepsi görür bunu.
İyice anlarlar evliya olduğunu.