Mahşer halkı hesabın başlaması için Peygamberimize varıp yalvarırlar. Efendimiz onlara "Rabbim izin verirse ben şefaat ederim” buyurur.
Sonra arş-ı âlâya varır.
Ve secdeye kapanır.
Bin sene secdede kalır. Çoklarının haramdan kazandıkları mallar, boyunlarında birer dağ gibi halka olur.
Ağlayıp inlerler.
"Vâ veylâ! Vâ sebûrâ!" diye feryat ederler.
Zekâtı verilmeyen mallar, koca bir "yılan" olup sahibinin boyunlarına dolanır.
"Bu nedir?" derler.
"Bunlar, dünyada zekâtını vermediğiniz mallardır” denir.
Bazılarının avret mahallerinden kan, irin ve cerahat akar. Tahammülü imkânsız pis kokuları vardır.
Bunlar da zina edicilerdir.
Bir kısmının dilleri, böğürlerine sarkmıştır.
Bunlar da iftira edenlerdir.
Hakk teâlâ "Yâ Muhammed! Başını secdeden kaldır ve şefaat eyle, kabul olunur” buyurur.
Efendimiz bu hitabı işitir.
Başını secdeden kaldırır.
Ve "Yâ ilâhî! Kulların arasından iyi ve kötüleri ayır ki bu azaba tahammülleri kalmadı" der.
Duası kabul olur.
Mîzan kurulur.
Ve ehl-i mahşer izdihamdan kurtulur. Ama bu çileler, cehennem azabı yanında, denizde "damla" bile değildir.