Manisa'nın Kula ilçesinde medfun bulunan Şah Süleyman Efendi’nin talebesinden biri evlendi bir gün.
İkisi mutluydular.
Ama maddi sıkıntı çekiyorlardı.
Derken çocukları olacaktı.
Ve yaklaştı doğum günü.
Ancak bebeği sarmak için bir "bez parçası" bile yoktu evlerinde.
Hanımı üzülüyordu.
Bir gün beyine “Efendi, ne olur, bu hâlimizi arz et Hoca Efendi’ye. Belki bir yardımı dokunur” dedi.
Beyi cevaben;
“Olur hanım, söylerim” dedi.
Ve çıkıp dergâha gitti.
Ama utanıp söyliyemedi.
Birkaç gün böyle söylemek niyetiyle geldi dergâha. Söyliyemeden eve döndü.
Doğum da yaklaştı.
Birkaç gün kalmıştı.
Hocası bu genci çağırıp “Evlâdım, sizin paraya ihtiyacınız yok mudur?” diye sordu.
Genç sustu.
Önüne baktı...
Hocası “Siz yeni evlisiniz evlâdım, belki yakında çocuğunuz olur” dedi ve bir kese akçe getirdi.
Ve ona uzatıp;
“Al şunu da maddi sıkıntı çekmeyin. Yine bir ihtiyacın olursa bana gel, çekinme” buyurdu.
Delikanlı öptü hocasının elini.
Sevinçle ayrıldı huzurundan.