Mahşer günü Hakk teâlâ meleklere "Cehennemi getirin!” diye emreder. Vazifeli melekler bu emri cehenneme bildirirler.
Cehennem sorar:
"Beni niçin çağırıyor?"
"Seninle kâfirlerin cezasını verecek. Sen, bunun için yaratıldın" derler ve onu, yetmiş bin zincirle tutup çekerler.
Sesi korkunçtur.
Sıcağı pek çoktur.
Bir ara meleklerin ellerinden kurtulur. Gümbürtüsü ve şiddeti bir yıllık mesafeden duyulur. İnsanlar "Bu ses nedir?" diye sorarlar. Denir ki:
"Cehennem, meleklerin elinden kurtulmuş, buraya geliyor!"
"Eyvâh!" derler.
Ve oldukları yere yığılırlar. Peygamberlere bile korku gelir.
Ve "Nefsî, nefsî!" derler.
Lâkin Efendimiz;
"Yâ Rabbî! Ümmetime selâmet ver" diye niyaz eder. O anda cehennemden öyle korkunç sesler çıkar ki halk korkudan yüzleri üzerine kapaklanır.
Ümitleri tükenir.
Allah’a yalvarırlar.
İşte o kritik anda Peygamber Efendimiz aslan gibi ortaya çıkar ve Cehennemi durdurup "Git yerine! Tâ ki ehlin güruh güruh sana gelsinler!" diye emreder.
Cehennem Onu dinler.
"Emrin başüstüne!" der.
Ve oradan uzaklaşır. Mahşer halkı sevinip "Ne merhametli Peygamber!" derler.