Ahmed Hilmi Efendi, Ankara’da doğup İzmit'te vefat etti. İki arkadaş, bu zatı ziyaret için yola çıktılar bir gün.
Ancak birinin niyeti bozuktu.
Güya imtihan edecekti bu zatı.
Arkadaşına “Gör bak, ona öyle sualler soracağım ki cevap veremiyecek” dedi.
Arkadaşı ikaz etti onu:
“Sakın öyle şey yapma!”
“Nedenmiş o?”
“Onlar Allah adamıdır. İmtihan etmek haddimiz değildir” dedi.
Nihayet vardılar dergâha.
Büyük velî, öbürüne iltifat ederken bunun yüzüne bile bakmadı.
Bir miktar oturup izin istediler.
Çıkınca, sordu arkadaşı buna:
“Hani sen, zor sualler sorup mahçup edecektin o zatı, ne oldu?”
“Bir de soruyorsun. Görmedin mi olanları?”
“Hayrola, neyi görecektim?”
“Aslanları...”
“Aslan mı? Sen rüya gördün galiba.”
“Hayır rüya değil, Vallahi doğru. Ağızlarını açmış, hiddetle bana bakıyorlardı. Saldıracaklardı nerdeyse.”
“Ben bir şey görmedim” dedi.
Ve sordru arkadaşına:
“Ben sana demiştim değil mi?”
“Evet, sen haklıymışsın.”
“Bir daha böyle bir şeye tevessül etmezsin herhâlde.”
“Tövbe, Allah korusun” dedi.
Bu, iyi bir ders olmuştu ona.