Ebüdderda hazretlerinin babası Uhud Harbi’nde şehit olunca, anne-oğul maddi sıkıntıya düştüler. Öyle ki, açlıktan taş bağlıyorlardı karınlarına.
Takatları tükendi.
Annesi bir gün Ebüdderde’ya "Oğlum, Resulullaha git ve bu hâlimizi arz et. O, herkese bir şeyler veriyor. Bize de verir" dedi.
Ebüdderda çocuktu.
"Peki anneciğim" dedi ve koştu mescide. Efendimiz, Eshabiyle sohbet ediyordu.
Mescitten içeri girdi.
Ve bir yere oturdu.
Efendimiz onu görünce sohbeti kesip "Bir müslüman bir sıkıntıya düştüğünde, bunu yalnız Rabbine arz eder ve başkasından bir şey istemezse Allahü teâlâ ona kâfidir" buyurdu.
O bunu duydu.
Vazgeçti söylemekten.
Eve dönünce annesi sordu:
"Arz ettin mi oğlum?”
"Hayır anne söylemedim."
"Neden yavrum?"
Ebüdderda, Resulullahtan işittiğini annesine nakledip “İşte bunun için söyleyemedim anne" dedi.
Kadın sevindi.
Ve "Aferin oğlum. Çok iyi yapmışsın. Madem öyle buyurmuş, biz de sabrederiz" dedi.
Ve sabrettiler. Mükâfatını da gördüler. Zira Hazret-i Ebüdderda, bir müddet sonra o yerin en zengini oldu.