Müşrik Ümeyye, kölesi Bilal-i Habeşî’nin (radıyallahü anh) müslüman olduğunu öğrenince deliye döndü!
Dayak attı.
İşkence etti.
Bir ağaca bağlanmış olarak dövülen bu günahsız insanın patlak dudaklarından kanlar süzülürdü aşağıya.
Zalimin hıncı dinmiyordu.
Çıldıracaktı neredeyse!
“Nasıl olur? Benim kölem olsun da bana sormadan Müslüman olsun” diyordu.
Onu, kızgın kayaların üzerine çıplak olarak yatırıp teklifini tekrarladı:
“Dön dininden!”
Cevap: “Ehad!”
Ümeyye kudurdu. Cayır cayır yanan kaya üzerine yatırdığı Bilâl’in üstüne başka kızgın kayalar yığdı.
Bir yandan da bağırıyordu:
“Haydi, dön dininden!”
Cevap: “Allah bir!”
Altta kor gibi taş, üstte kızgın kayalar.
Arasında bir garip mümin.
"Ölürüm de dinimden dönmem" diyen bir üstün insan.
Ümeyye delirmek üzereydi.
Emretti adamlarına:
“Kum yığın üstüne!”
Sıcak kum, kızgın zeytinyağı gibi döküldü vücuduna.
Hareket şansı da yoktu artık.
Çünkü bağlıydı eli ayağı.
Nefesini bile zor alıyordu.
Tam bir ölüm-kalım mücadelesi…