Bilâl-i Habeşi hazretleri Resulullahın yanından ayrılmaz, yolculuklarda da Onun hizmetini yapardı.
Sonra hicret edildi.
Medine’ye gidildi.
Ve mescit bina edildi. Peygamberimiz, Eshab-ı Kiram’a beş vakit namazı cemaatle bu mescitte kıldırıyordu.
Önceleri namaz vakti gelince “Es-salatü câmia!” denilirdi.
Sevgili Peygamberimiz Eshab-ı Kiramla istişare edip namaz vaktinin bildirilmesi için bir alâmet tespitini arzu buyurdular.
Kimi “Çan çalalım” dedi.
Kimi “Boru çalalım” dedi.
Kimi de “Ateş yakıp yukarı kaldıralım” dedi.
Efendimiz, çanın Hristiyanlara, borunun Yahudilere, ateşin de Mecusilere mahsus olduğunu söyleyerek bunları kabul buyurmadılar.
Abdullah bin Zeyd ve Hazret-i Ömer, rüyada ezan okumasını görüp Efendimize arz ettiler. Efendimiz bunu beğendi ve namaz vakitlerinde ezan okunmasını emir buyurdu.
Hazret-i Bilâl’in sesi gür, çok güzel ve pek tesirliydi. O, ezan okumaya başlayınca, herkes büyük bir aşk ve vecd içinde dinler, kendinden geçerdi.
Duygulanırlardı.
Çoğu da ağlardı.
Peygamber Efendimizin vefatına kadar müezzinlik yaptı.