Abdülvehhab Sancaktari hazretlerinin komşularından birinin ufak çocuğu hastalanmıştı bir gün.
Adamcağız bebeği kucakladığı gibi getirip bıraktı bu zatın kollarına ve “Efendim, dua edin de çocuğumuz iyileşsin” dedi.
O, gözlerini yumdu.
Biraz sonra açıp;
“Kazaya rıza lâzım. Her şey gibi çocuk da bir emanettir. Cenâb-ı Hakk verir de alır da. Emaneti alınca sabretmeliyiz. Bağırıp çağırmak kulluğa yakışmaz” buyurdu.
Adam korktu iyice:
“Yani yaşamıyacak mı demek istiyorsunuz efendim?”
“Hayır, öyle demedim.”
“Ama şifa için dua etmediniz?”
“Ben olabileceği söylüyorum. Allahü teâlânın her yaptığını hoş görmeliyiz. Sabır acıysa da meyvesi tatlıdır. Sabredersek çok sevap kazanırız” buyurdu.
Adamcağız;
“Anladım hocam” dedi.
Ve aldı çocuğu, döndü eve.
Hanımı açtı kapıyı:
“Ne oldu bey?”
“Sabır tavsiye etti.”
“Ne demek acaba?”
“Mânâsı açık, takdire razı olacağız.”
İkisi de "Hayırdır inşallah" deyip neticeyi beklediler.
Çocuk, o gece ruhunu teslim etti. İkisi de çok ağladılar. Ama sessizce ve isyan etmeden. Çünkü tembihliydiler.