Amr bin Cemuh Ensari (radıyallahü anh) bir ayağı sakat bir sahabiydi. Uhud'a gidileceği zaman, oğulları “Baba, sen bu harbe gelme!" dediler.
"Neden?" dedi.
"Çünkü sakatsın. Biz senin yerine de savaşırız."
O celâllenip "Allah’ın Habibi cenk etsin, ben kadın gibi evde mi oturayım?" dedi.
Hanımına “Elveda” dedi.
Tam kapıdan çıkarken;
"Yâ Rabbî! Beni bu cenkten geri döndürme" diye dua etti.
Ve o harpte şehit oldu.
Bir oğlu da şehit olmuştu. Hanımı, devesine binip geldi Uhud'a. Yerde yüzlerce şehit yatıyordu. Kendi şehitlerini bulup onları devesine bindirdi.
Ama deve yürümüyordu.
Hazret-i Âişe, develerin yürümediğini görüp sordu o hanıma:
"Bu cesetler kimlerdir?”
“Biri oğlum, biri de helâlim.”
"Neden yürümüyor?"
"Bilmiyorum, hiç böyle yapmazdı. Bunda bir iş var" dedi ve koştu Efendimizin huzuruna.
Ve arz etti durumu.
Resulullah sordu:
"Beyin, evden ayrılırken bir şey demiş miydi?”
"Evet yâ Resulallah! Evden çıkarken ‘Yâ Rabbî! Cenkten sonra beni evime döndürme’ demişti.”
Efendimiz;
"İşte bunun için yürümüyor" buyurdu.