Zeyd bin Harise (radıyallahü anh) çocukken annesiyle bir yere gidiyorlardı ki haydutlar kâfileyi basıp Zeyd'i esir aldılar. Sonra da satılığa çıkardılar. Hazret-i Hatice'nin bir yeğeni vardı.
Onu satın aldı.
Ve halasına verdi. O da Resulullaha hediye etti. Efendimiz de âzât edip evlât edindiler.
Lâkin Zeyd'in babası, diyar diyar gezerek oğlunu arıyordu.
Hasretiyle ağlıyordu.
Efendimizin yanında olduğunu öğrenince çok sevindi. Yanına kardeşini aldı. Cebini de parayla doldurup koştu Mekke'ye. Resulullahı görüp;
“Ey Kureyş'in büyüğü! Duydum ki oğlum yanınızda köleymiş. Ne olur onu âzât et, ne istersen vereyim" dedi.
Efendimiz;
"Kendisine soralım. Sizi tercih ederse alın götürün, para da istemem” buyurdu.
Adam kulaklarına inanamadı:
Zeyd'i çağırdılar.
Efendimiz, onları gösterip Zeyd'e sordu:
"Bunları tanıyor musun?"
"Evet, şu babam, şu da amcam.”
Buyurdu ki:
"Seni almaya gelmişler, ne diyorsun?"
Zeyd, Efendimize yaklaştı.
Ve iyice sokulup;
"Ölünceye kadar sizden ayrılmam. Çünkü benim için hürriyet, size köle olmaktır" dedi.
Babası bunu duydu. Resulullaha teşekkür edip sevinç içinde memleketine döndü.