Resulullah Efendimizin cennette bulunduğu bir makam vardır.
İsmi “Vesile”dir.
Ve en yüksek deredir. Cennettekilerin hepsine birer dalı yetişecek olan “Sidret-ül-münteha” ağacının kökü oradadır. Cennettekilere her nimet bu dallardan gelecektir.
● ● ●
Resulullah Efendimiz dostundan ve düşmanından gördüğü eziyetleri affederdi.
Hatta onlara acırdı.
Karşılık vermezdi.
Uhud Gazası’nda kâfirler mübarek yanağını kanatıp, dişlerini kırdıkları zaman bile beddua etmedi.
Ve onlar için:
“Yâ Rabbî! Bunları affet... Cahilliklerine bağışla” diye dua buyurdu...
● ● ●
Efendimiz Aleyhisselâm Eshabıyla yolculukta mola verip bir koyun kebabı yapacaklardı. Eshabtan biri:
“Ben keserim” dedi.
Bir başkası:
“Ben derisini yüzerim” dedi.
Bir diğeri de:
“Ben pişiririm” dedi.
Resulullah Efendimiz “Ben de odun toplarım” buyurdu.
Eshab-ı kiram:
“Yâ Resulallah! Sen istirahat buyur, biz toplarız” dediklerinde;
“Evet, sizin herşeyi yapacağınızı biliyorum. Fakat iş görenlerden ayrılarak oturmak istemem... Allahü teâlâ arkadaşlarından ayrılıp oturanı sevmez” buyurdu ve kalkıp odun toplamaya gitti.